Mocht er ooit een Panini-voetbalplaatjesboek uitkomen van mensen áchter de schermen, dan zou een levendige ruilhandel ontstaan om de foto van NEC-er Pim van der Hulst te ‘scoren’. De Coördinator Supporterszaken werkt al ruim 27 jaar op de ticketing-afdeling en is medeaanjager van succesvolle initiatieven, zoals de Kids Club, de Fun Academie en de Field Seats.
In het Goffertstadion is Pim een van de eersten die je ziet bij het binnenlopen van de shop naast de hoofdingang. Dat hij ooit een ‘bekende NEC’er’ zou worden, een voetbalfan bij uitstek zelfs, had de in Ooij geboren Pim nooit verwacht. “Op zondagavond keken mijn vader en broer altijd naar Studio Sport. Terwijl zij met het bord eten op schoot zaten, stond ik buiten te janken omdat ik door dat stomme voetbal geen TV kon kijken.”
NEC-spelershome
Uiteindelijk rolt het balletje de andere kant op, wanneer Pim tijdens zijn mbo-opleiding Facilitaire Dienstverlening als stagiair terechtkomt in jawel, het NEC-spelershome. “Tijdens mijn stage ben ik voor het eerst naar een wedstrijd van NEC geweest: Ajax thuis. ‘We’ hadden allebei genoeg aan een gelijkspel. Zij om kampioen te worden, wij om niet te degraderen. Het werd 1-1. Ik vond de beleving van een volle Goffert in één woord GE-WEL-DIG! Samen met vrienden kocht ik een seizoenkaart voor de Hazenkamptribune. Sindsdien is mijn liefde voor het voetbal gegroeid.”
Geen dag hetzelfde
Als Pim een baan krijgt aangeboden bij de club en na het vertrek van een vaste kracht aan de slag mag op de afdeling ticketing, is hij definitief part of the NEC-family. Intussen alweer 27 jaar. “De verkoop van tickets voor thuiswedstrijden en van seizoenkaarten was en is mijn belangrijkste taak, maar ik krijg ook veel ruimte om zelf dingen te bedenken en ontwikkelen. Zo ben ik nauw betrokken bij de Kids Club, de Fun Academie en de organisatie van de stadionrondleidingen. Ook de Field Seats komen uit mijn koker. Door die afwisseling is geen dag hetzelfde.”
Absolute euforie
De romantiek van het mogen werken bij een betaald voetbalorganisatie heeft ook zijn keerzijde. Zeker als de punten uitblijven, weet Pim. “We hebben hier weleens binnen gezeten, met de luiken dicht, omdat we de laatste wedstrijd van het seizoen verloren, dus degradeerden, en supporters verhaal kwamen halen. Maar vaak genoeg heb ik ook de absolute euforie van dichtbij meegemaakt, zoals in 2021 na de krankzinnige play-off finale tegen NAC die we in Breda met 1-2 wonnen. De ontlading, de spontane huldiging na afloop, bij het stadion. Kijk naar mijn arm: kippenvel.”
Vliegveldwachtrij-constructie
Die onverwachte promotie betekende werk aan en in de winkel voor Pim en zijn ticketing-collega’s die tot dan toe jaarlijks maximaal zo’n 6000 seizoenkaarten verkochten. “Voor een soepel verloop hadden we een soort vliegveldwachtrij-constructie bedacht. Drie dagen lang waren we met drie mensen continu bezig om alle formulieren in te vullen. Op een gegeven moment zijn we maar gestopt, omdat we het overzicht kwijt waren. We hebben nu 9000 seizoenkaarthouders, tussen de 1100 en 1200 kaarten gaan in de losse verkoop, de rest is gereserveerd voor het uitvak en de businesspartners. Alle thuiswedstrijden zijn uitverkocht, de bussen richting uitwedstrijden zitten vol. Momenteel staan er zo’n 5000 mensen op de wachtlijst voor een seizoenkaart. NEC lééft, dat is duidelijk.”
Kaartverkoopgevoel
Waar Pim de seizoenkaarthausse na de promotie van vier jaar geleden ‘onbeschrijflijk’ noemt, is het kaartverkoopgevoel richting de bekerfinale van vorig jaar, in De Kuip, nauwelijks in woorden uit te drukken. “Vanaf de eerste seconde was het een gekkenhuis. Supporters belden, mailden, appten, kwamen langs, terwijl we nog niets wisten over het aantal kaarten, vervoersmogelijkheden en alle andere randzaken. Omdat het geen officiële uitwedstrijd was en we niet thuis speelden, moesten we het ticketingsysteem anders inrichten. We hebben ‘als een malle’ zitten klikken om te verkopen en af te rekenen, terwijl stewards met moeite de massa in toom hielden. Nog steeds verbaas ik me er weleens over dat we het hebben overleefd.”
Niet vastgeroest?
Deze en al die andere herinneringen toveren een grote glimlach tevoorschijn bij Pim die vanuit zijn huis in Hatert nog steeds elke dag fluitend naar zijn werk wandelt. “Laatst vroeg iemand mij of ik nog niet ben ‘vastgeroest’. Als dat zo zou zijn, had ik hier niet meer gezeten. Ik geniet van mijn werk, van het contact met al verschillende mensen die mij vaak kennen en voor wie ik graag dingen regel. In alles wat ik doe, probeer ik de club op de kaart te zetten. NEC zit in mien hert.”
Tekst: Pieter Matthijssen
Foto’s: Willem Melssen
